Η φετινή επέτειος των 200 χρόνων από την επανάσταση του 21 εορτάζεται κάτω από εξαιρετικά ιδιόμορφες συνθήκες και με τα «σκολειά» μας (όπως θα έλεγε και ο Κ. Παλαμάς) κλειστά. Εμείς όμως δεν πτοούμαστε από δυσκολίες και εμπόδια. Καταφέραμε έστω κι έτσι, εξ’ αποστάσεως, να «βρεθούμε», να μοιραστούμε, να συνεργαστούμε, να δημιουργήσουμε. Φτιάξαμε, λοιπόν, ένα βιντεάκι -περίληψη με μερικά απ’ αυτά που σχεδιάζαμε να υλοποιήσουμε στη σχολική μας γιορτή. Μπορείτε να δείτε το βίντεο αυτό στο τέλος της παρούσας ανάρτησης.
Ωστόσο, αξίζει να γίνει ιδιαίτερη αναφορά στην υπέροχη αυτή ομάδα του σχολείου μας, που μας γέμισε όλους αισιοδοξία με τη δημιουργική της πνοή. Ειδικότερα, οι μαθήτριες Αντωνία Φώτη, Έλενα Κωστούλα, Ζωή Κούση, Αννέτα Κύρκου, Μαρία Καραγιαννίδη, Κάτια Παππά, Κατερίνα Ντάση και Χριστίνα Λοιδωρίκη ερμήνευσαν το τραγούδι «Εμείς που μείναμε» του Σταύρου Ξαρχάκου σε στίχους Νίκου Γκάτσου.
Οι μαθήτριες Κάτια Παππά και Μαρία Καραγιαννίδη έπαιξαν θεατρικό δρώμενο από το «Μεγάλο μας τσίρκο» του Ιάκωβου Καμπανέλλη.
Οι μαθήτριες Αννέτα Κύρκου και Νίκη Νεοφύτου ηχογράφησαν κείμενα σχετικά με την επανάσταση, μεταξύ άλλων, το παρακάτω απόσπασμα από την «Ελληνική Νομαρχία» του «Ανώνυμου»:
«O πόλεμος ποτέ μεν είναι δίκαιος, ποτέ δε άδικος κι αυτό κρίνεται από τας αιτίας, όπου τον προξενούν. Eίναι δίκαιος, παραδείγματος χάριν, όταν κινείται προς διαυθέντευσιν της ιδίας ζωής και ελευθερίας, άδικος δε όταν ένας φθονερός και άρπαξ, συναθροίζοντας μαζί του ή δια χρημάτων ή δια τινων άλλων ουτιδανών μέσων, τινάς κακοτρόπους και κακοήθεις άνδρας, ορμεί εναντίον των ιδίων του συμπατριωτών, κλέπτει, αρπάζει, λεηλατεύει και ασπλάχνως καταφθείρει το παν, δια να χορτάση την λύσσαν της φιλαργυρίας του ή της κενοδοξίας του… «H ζωή του αληθούς πολίτου πρέπει να τελειώνει ή δια την ελευθερίαν του ή με την ελευθερίαν του»…
Eίναι αδύνατον, λοιπόν, ένας λαός να αγαπήσει ποτέ τον τύραννόν του, αλλ’ ο τύραννος, αδελφοί μου, εξ ανάγκης πρέπει να μισή τους δούλους του, επειδή γνωρίζει αρκετώς ότι οι δούλοι δεν ημπορούν να αγαπήσουν τον κλέπτην, τον φανερόν άρπαγα της ελευθερίας των…
Δεν πωλείται ίσως η δικαιοσύνη δια του χρυσού; Δεν αγοράζονται ίσως οι κριταί δια του χρυσού; Δεν σκεπάζει ίσως ο πλούσιος τας ανομίας του δια του χρυσού; Δεν χάνει ίσως ο πτωχός τα δίκαιά του δια της ελλείψεως του χρυσού; Διατί τάχατες να βλέπωμεν έναν άνθρωπον να ορίζει άλλους ανθρώπους και δέκα άνθρωποι να τρέχουν όπισθεν εις τον ένα, ωσάν να ήταν αυτοί χοίροι και αυτός χοιροβοσκός;»
Επίσης, η μαθήτρια Νικόλ Ρίνη έπαιξε στην κιθάρα το τραγούδι «Το χάραμα επήρα του ήλιου το δρόμο», αφού έβγαλε δικό της ρυθμό με βάση τις ίδιες συγχορδίες.
Τέλος, τη σύνθεση αυτών των δημιουργιών, εμπλουτισμένες με τη δική της καλλιτεχνική πινελιά, ανέλαβε η μαθήτρια Βασιλική Ψάλτη με την καθοδήγηση της καθηγήτριας Νίκης Μποτωνάκη. Αποτέλεσμα; Το εξαιρετικό βίντεο που δημιούργησε!
Ήταν μια εξ’ αποστάσεως, αλλά εξαιρετικά διαδραστική και γόνιμη συνεργασία, που επιβεβαιώνει τη δύναμη του «εμείς», γιατί, για να θυμηθούμε τα λόγια του Στρατηγού Μακρυγιάννη, «όταν αγωνίζονται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λένε «εμείς». Είμαστε εις το «εμείς» κι όχι εις το «εγώ».
